واژه اهورا مزدا،اوستایی و یکی از نام های خداوند است.این واژه از دو بخش تشکیل شده است،اهورا به معنی هستی بخش و دارنده هستی است،مزدا خود از دو واژه مز به معنی بزرگ و دا به معنی دانا و دانش است پس واژه مزدا نیز به معنی دانش بزرگ است و وظیفه هر انسانی است که این دانش بزرگ را دریابد و به آن برسد،در نتیجه واژه اهورامزدا به معنی دانای بزرگ هستی بخش است.
اهورامزدای زرتشت را در سرودهایش ((گات ها))که در واقع اصل اوستاست،می توان شناخت اهورامزدای زرتشت،داناترین سرور و بالاترین و برترین گوهری است که شایسته نیایش است.این گزینش در شرایط و زمانی انجام گرفته که پیرامون زرتشت را ایزدان هند و ایرانی بی شماری فراگرفته و در باور مردم بوده اند پس زرتشت با هوشیاری و تدبیر،اهورامزدا را بزرگترین خوانده است و این به مفهوم آن است که او بزرگترین خدایی است که وجود دارد و در تصور می گنجد،با این تدبیر،بی آنکه ایزدان موجود را انکار کند،در مراحل بعدی آنها را به شکل فرشتگان اهورامزدا انگاشته که به صورت صفات اهورامزدا عمل می کنند.
با این سلیقه و تدبیر،ایزدان باستانی به فرشتگانی مستقل که از اهورامزدا بیرون جوشیده اند،بدل شده و هر یک به صورت منظری از اهورا عمل می کنند به عبارت دیگر،امشاسپندان،اعضای یک پیکرند که در آفرینش ز یک گوهرند.
در سراسر گات ها،اهورامزدا برای زرتشت تنها خدای توانا و آفریننده داناست.در بالاترین نقطه آسمان قرار دارد،زاده نشده و کسی به او نمی ماند،ورای او و بدون او،هیچ چیز وجود ندارد.او برترین هستی است و هستی همه از اوست.او برترین است،نه برتر از خود دارد و نه هم پایه،نه کسی منکر برتری او و نه مدعی جایگاه اوست.
در سنگ نبشته های هخامنشیان نیز اهورامزدا همان خدای یکتایی است که راستی را دوست دارد و از دروغ بیزار است.از تاکید های فراوان در گات ها و سنگ نبشته ها به پرهیز از دروغ،می توان نتیجه گرفت که تضاد راستی و دروغ،در هر دو به یک اندازه متبلور است و بینش نبرد با دروغ و تکیه به راستی،آبشخوری واحد دارد.